امام رضا علیه‌السلام فرمودند: به خداوند خوشبین باش، زیرا هر که به خدا خوشبین باشد، خدا با گمانِ خوشِ او همراه است و هر که به رزق و روزی اندک خشنود باشد، خداوند به کردار اندک او خشنود باشد و هر که به اندک از روزی حلال خشنود باشد، بارش سبک و خانواده‌اش در نعمت باشد و خداوند او را به درد دنیا و دوایش بینا سازد و او را از دنیا به سلامت به دارالسّلامِ بهشت رساند.

متن حدیث:

أَحْسِنِ الظَّنَّ بِاللّهِ، فَإِنَّ مَنْ حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللّهِ کانَ عِنْدَ ظَنِّهِ وَ مَنْ رَضِی بِالْقَلیلِ مِنَ الرِّزْقِ قُبِلَ مِنْهُ الْیَسیرُ مِنَ الْعَمَلِ. وَ مَنْ رَضِی بِالْیَسیرِ مِنَ الْحَلالِ خَفَّتْ مَؤُونَتُهُ وَ نُعِّمَ أَهْلُهُ وَ بَصَّرَهُ اللّهُ دارَ الدُّنْیا وَ دَواءَها وَ أَخْرَجَهُ مِنْها سالِمًا إِلی دارِالسَّلامِ.

 (‌ به امام گفتند که مردم به دنیا دل بسته‏‌اند، معاویه با هدایا و پول‏ هاى فراوان آنها را جذب مى‌‏کند شما هم از اموال عمومى به اشراف عرب و بزرگان قریش ببخش و از تقسیم مساوى بیت‌المال دست بردار تا به تو گرایش پیدا کنند)
امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام فرمودند: آیا به من دستور مى‌دهید براى پیروزى خود، از جور و ستم درباره امت اسلامى که بر آنها ولایت دارم استفاده کنم؟
به خدا سوگند! تا عمر دارم، و شب و روز برقرار است، و ستارگان از پى هم طلوع و غروب مى‌کنند، هرگز چنین کارى نخواهم کرد!
اگر این اموال از خودم بود به گونه اى مساوى در میان مردم تقسیم مى‌کردم تا چه رسد که جزو اموال خداست.
آگاه باشید! بخشیدن مال به آنها که استحقاق ندارند، زیاده روى و اسراف است، ممکن است در دنیا ارزش دهنده آن را بالا برد اما در آخرت پست خواهد کرد، در میان مردم ممکن است گرامیش بدارند اما در پیشگاه خدا خوار و ذلیل است.
هیچ کس مالش در راهى که خدا اجازه نفرمود مصرف نکرد و به غیر اهل آن نپرداخت جز آنکه خدا او را از سپاس آنان محروم فرمود، و دوستى آنها را متوجه دیگرى ساخت.
پس اگر روزى بلغزد و محتاج کمک آنان گردد، بدترین رفیق و سرزنش کننده ترین دوست خواهند بود.

متن حدیث:

امام علی علیه‌السلام فرمودند: نُه چیز زشت است، اما از نه گروه زشت‌‏تر: درماندگى و ناتوانى از دولتمردان؛ بخل از ثروتمندان؛ زود خشمى از دانشمندان؛ حرکات بچگانه از میانسالان؛ جدایى حاکمان از مردم؛ دروغ از قاضیان؛ بیمارى کهنه از پزشکان؛ بدزبانى از زنان و سختگیرى و ستمگرى از سلاطین.

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام در نامه‌ای به یکی از فرماندهان نظامی در سال 36 هجری، برخی نوشته‌اند به عثمان بن حنیف فرماندار بصره، چنین فرمودند:
اگر از مرکب مخالفت پیاده شدند و به سایه‌‏سار اطاعت نشستند این همان است که ما می‌‏خواهیم، و اگر کار به ناسازگاری و درگیری کشید با یارانت بر دشمن بتاز.
یارانی که دل به جهاد سپرده و عاشق شهادتند.
امّا آن که دل در هوای «جبهه» ندارد و از مردن می‏‌هراسد، نیامدنش بهتر است و اگر بیاید، ماندنش در «سنگر» برتر از حضورش در «خطّ» است.

متن حدیث:

و من کتاب له علیه السلام إلى بعض أمراء جیشه
فَإِنْ عَادُوا إِلَى ظِلِّ الطَّاعَةِ فَذَاکَ الَّذِی نُحِبُّ وَ إِنْ تَوَافَتِ الْأُمُورُ بِالْقَوْمِ إِلَى الشِّقَاقِ وَ الْعِصْیَانِ فَانْهَدْ بِمَنْ أَطَاعَکَ إِلَى مَنْ عَصَاکَ‏ وَ اسْتَغْنِ بِمَنِ انْقَادَ مَعَکَ عَمَّنْ تَقَاعَسَ عَنْکَ فَإِنَّ الْمُتَکَارِهَ مَغِیبُهُ خَیْرٌ مِنْ مَشْهَدِهِ وَ قُعُودُهُ أَغْنَى مِنْ نُهُوضِهِ

پیامبر اکرم حضرت محمد صلی الله علیه و آله: هر کس کم بخورد، بدنش سالم می‌ماند و صفاى دل می‌یابد، و هر که پرخورى کند، بدنش بیمار و قلبش سخت می‌شود.

متن حدیث:

قال رسول الله صلی الله علیه و آله: مَن قَلَّ طُعمُهُ صَحَّ بَطنُهُ و صَفا قَلبُهُ و مَن کَثُرَ طُعمُهُ سَقُمَ بَدنُهُ و قَسا قَلبُهُ.

امام جعفر صادق علیه السلام می‌فرمایند: بر روح آدمی حرام است که از بدنش جدا شود، مگر آنکه پنج تن را ببیند: محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم‌السلام، و آن هم به گونه ای است که یا چشم آدمی روشن می‌گردد و یا تاریک و محزون می‌شود.

متن حدیث:

حرام علی روح ان تفارق جسدها حتی تری الخمسة: محمدا وعلیا وفاطمة وحسنا وحسینا بحیث تقر عینها او تسخن عینها ...

امام علی‌بن‌ابی‌طالب علیه السلام فرمودند: هنگام آغاز هر کار کوچک و بزرگى بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم بگویید. یعنى براى این کار، از خدا مدد مى‌‏جویم. خدایى که جز او کسى سزاوار پرستش نیست.
پناهگاه پناهجو و فریادرس فریاد خواه است.
خداوند بخشنده‌‏اى که با گسترش روزى بر ما رحم مى‏‌کند،
مهربان به ما، در آیین و دنیا و آخرتمان. دین را بر ما آسان و سبک و سهل گرفت. و به ما رحم مى‏‌کند با جدا کردن از دشمنانش.


متن حدیث:

قولوا عِندَ افتِتاحِ کُلِّ أَمرٍ صَغیرٍ أو عَظیمٍ: بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛ أَىْ أَستَعینُ عَلى هذَا الأَمرِ بِاللّه‏ِ الَّذى لا یَحِقُّ العِبادَةُ لِغَیرِهِ، المُغیثِ إذَ ا استُغیثَ، المُجیبِ إذا دُعىَ، الرَّحمنِ الَّذى یَرحَمُ بِبَسطِ الرِّزقِ عَلَینا، الرَّحیمِ بِنا فى أدیانِنا و دُنیانا و آخِرَتِنا، خَفَّفَ عَلَینَا الدِّینَ و جَعَلَهُ سَهلاً خَفیفا، و هُوَ یَرحَمُنا بِتَمییزِنا مِن أعدائِهِ؛