امام محمد باقر علیه‌السلام درباره این گفته خداوند که «با مردم به زبان خوش سخن بگویید» فرمودند: بهترین سخنى که دوست دارید مردم به شما بگویند، به آنها بگویید.
چرا که خداوند عزوجل، لعنت کننده، دشنام دهنده، زخم زبان زن بر مؤمنان، زشت گفتار، بد زبان و گداى سمج را دشمن مى‌دارد و با حیا، بردبار و عفیفِ پارسا را دوست دارد.

متن حدیث:

فى قَولِهِ «قُولُوا لِلنّاسِ حُسنا» قال: قُولوا لِلنّاسِ أحسَنَ مَا تُحبّونَ أن یُقالَ لَکُم، فَاِنَّ اللّه  عزَّوَجلَّ یُبغِضُ اللَّعّانَ السَّبّابَ الطَّعّانَ عَلىَ المُؤمِنین، اَلفاحِشَ المُتَفَّحِشَ السّائَلَ المُلحِفَ، وَ یُحِبُّ الحَیّى الحَلیمَ اَ لعفیفَ المُتعَفِّـفَ؛

ماهیان گریه کنید که حسن مظلوم است
غربتش از حرم خلوتش معلوم است

مه چراغ حرم و مرغ سحر زائر او
نرسد دست کسی بر حرم و حائر او

این مزار حسن است
این غریب وطن است

این غریب وطن است، بعد مام و پدرش
قصة کوچه بود پاره های جگرش

پدرش گریه به مظلومی زهرا می کرد
مادرش نقش زمین گشت و تماشا می کرد

این مزار حسن است
این غریب وطن است 

ادامه مطلب...

هفتمین حجت خدا حضرت امام موسی کاظم علیه‌السلام فرمودند: ای هشام، همانا برای خداوند بر مردم دو حجّت است، حجّت آشکار و حجّت پنهان،
امّا حجّت آشکار عبارت است از: رسولان و پیامبران و امامان؛ و حجّت پنهانی عبارت است از عقول مردمان.


متن حدیث:

یَا هِشَامُ إِنَّ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حُجَّتَیْنِ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ وَ الْأَنْبِیَاءُ وَ الْأَئِمَّةُ ع وَ أَمَّا الْبَاطِنَةُ فَالْعُقُول‏.

هفتمین امام شیعیان حضرت امام موسی کاظم علیه السلام فرمودند:
هر که زبانش صادق باشد اعمالش تزکیه است،
هر که فکر و نیّتش نیک باشد در روزیش توسعه خواهد بود،
و هر که به دوستان و آشنایانش نیکى و احسان کند، عمرش طولانى خواهد شد.

متن حدیث:

قالَ الامام موسى بن جعفر الکاظم علیه‌السلام:
مَنْ صَدَقَ لِسانُهُ زَکى عَمَلُهُ، وَ مَنْ حَسُنَتْ نیَّتُهُ زیدَ فى رِزْقِهِ، وَ مَنْ حَسُنَ بِرُّهُ بِإ خْوانِهِ وَ اءهْلِهِ مُدَّ فى عُمْرِهِ.

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای

وز کین چه ها درین ستم آباد کرده ای

بر طعنت این بس است که با عترت رسول

بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای

ای زاده زیاد نکرده است هیچگه

نمرود این عمل که تو شداد کرده ای

کام یزید داده ای از کشتن حسین

بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

بهر خسی که بار درخت شقاوتست

درباغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای

با دشمنان دین نتوان کرد آن چه تو

با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای

حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن

آزرده اش به خنجر بیداد کرده ای

ترسم تو را دمی که به محشر برآورند

از آتش تو دود به محشردرآورند

خاموش محتشم که دلسنگ آب شد

بنیاد صبر و خانه ی طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک

مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

خاموش محتشم که ازین شعر خون چکان

در دیده ی اشگ مستمعان خوناب شد

خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز

روی زمین به اشک جگرگون کباب شد

خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست

دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد

خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب

از آه سرد ماتمیان ماهتاب شد

خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین

جبریل را ز روی پیامبر حجاب شد

تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد

بر هیچ آفریده جفایی چنین نکرد

امام امیرالمومنین على‌بن‌ابى‌طالب علیه السلام با بیان گویاى خود مى‌فرمایند: هرگاه وضع کسى بر شما مشتبه شد و دین او را نشناختید به دوستانش نظر کنید، اگر اهل دین و آیین خدا باشند، او نیز پیرو ایین خداست و اگر بر آیین خدا نباشند، او نیز بهره اى از آیین حق ندارد.


متن حدیث:

قال علی علیه السلام : و من اشتبه علیکم امره و لم تعرفوا دینه فانظروا الى خلطائه، فان کانوا اهل دین الله فهو على دین الله، و ان کانوا على غیر دین الله فالحظ له من دین الله.