امیرالمومنین امام على علیه ‏السلام فرمودند:
اى مؤمن! به تحقیق این دانش و ادب بهاى جان توست پس در آموختن آن دو بکوش که هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود بر قیمت و قَدْرت افزوده مى‏‌شود؛
زیرا با دانش به پروردگارت راه مى‏‌یابى و با ادب به پروردگارت خوش خدمتى مى‏‌کنى و با ادب در خدمت‏گزارى، بنده سزاوار دوستى و نزدیکى به او مى‏‌شود.
پس این نصیحت را بپذیر تا از عذاب بِرَهى.

متن حدیث:

یا مُؤمِنُ اِنَّ هذَا العِلمَ وَالاَدَبَ ثَمَنُ نَفْسِکَ فَاجْتَهِد فى تَعَلُّمِهِما ، فَما یَزیدُ مِنْ عِلْمِکَ وَ اَدَبِکَ یَزیدُ فى ثَمَنِکَ وَ قَدْرِکَ ، فَاِنَّ بِالْعِلْمِ تَهْتَدى اِلى رَبِّکَ وَ بِالاَْدَبِ تَحْسِنُ خِدْمَةَ رَبِّکَ وَبِأَدَبِ الْخِدْمَةِ یَسْتَوجِبُ الْعَبْدُ وَلایَتَهُ وَقُرْبَهُ ، فَاقْبَلِ النَّصیحَةَ کى تَنْجُوَ مِنَ الْعَذابِ؛

واژه صلاه، صلوه و جمع آن صلوات به معنی نماز خواندن و درود و تحیت است. صلی الله علیه یعنی خداوند بر او درود فرستاد، در معجم الوسیط هم صلاه به معنای دعا است.
کلمه صلوه در اصل به معنای انعطاف بوده و صلاه خدا بر پیغمبر (ص) به معنای انعطاف او به وی است، به وسیله رحمتش، البته، انعطافی مطلق، چون در آیه شریفه صلات را مقید به قیدی نکرده و همچنین صلاه ملائکه او بر آن جناب، انعطاف ایشان است بر وی، به اینکه او را تزکیه نموده و برایش استغفار کنند و صلات مومنین بر او انعطاف ایشان است به وسیله درخواست رحمت برای او.(المیزان، ج 61، ص705)
معنی صلوات بر پیامبر (ص) این است که خدایا! رحمتت را بر پیامبر (ص) و آل او علیهم السلام نازل فرما. وقتی رحمت بر پیامبر (ص) نازل شود به دیگران هم می رسد، چون او مجرای فیض است و اگر قرار است خیری به دیگران برسد، نخست باید به عنوان رحمت خاصه بر آن حضرت (ص) نازل شود و سپس بر دیگران فرود آید.
از آن جا که خداوند از مؤمنان خواسته است که به سوی او با وسیله و واسطه ای تقرب جویند (یا ایها الذین امنوا اتقواا... و ابتغوا الیه الوسیله ...(مائده/35) صلوات به معنای واسطه قرار دادن واسطه های فیض الهی برای تقرب به خدا و درک رحمت الهی است چنانکه در تفسیر این آیه به روایاتی برمی خوریم که معصوم علیهم السلام) می فرمایند: "منظور از وسیله در این آیه، ما اهل بیت هستیم." (تفسیرالمیزان، ج 5، ص 517)

ادامه مطلب...

الکافى به نقل از محمّد بن اُذَینه: مردى نزد امام جعفر صادق علیه‏‌السلام از سُرفه اظهار ناراحتى کرد، در حالى که من نیز حضور داشتم.
امام به او فرمود : «در کفِ دست خود، قدرى کاشم (نوعى زیره کوهى) و به همان اندازه، شکر بریز و براى یک یا دو روز، این سَفوف را بخور.
پس از این ماجرا ، آن مرد را دیدم. گفت: تنها یک بار این کار را انجام دادم که آن حالت، از میان رفت.


متن حدیث:

الکافی عن محمد بن اُذینة : شَکا رَجُلٌ إلى أبی عَبدِ اللّه‏ِ علیه‏السلام السُّعالَ - وأنَا حاضِرٌ - ، فَقالَ لَهُ : خُذ فی راحَتِک شَیئاً مِن کاشِمٍ ومِثلَهُ من سُکَّرٍ ، فَاستَفَّهُ یَوماً أو یَومَینِ .
قالَ ابنُ اُذَینَةَ : فَلَقیتُ الرَّجُلَ بَعدَ ذلِکَ .
فَقالَ : ما فَعَلتُهُ إلاّ مَرَّةً واحِدَةً حَتّى ذَهَبَ.

*هر دارویى را که به صورت غیر معجون استفاده شود ، سَفوف گویند.