حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‏‌السلام نقل می‏‌کند: از امام حسن عسکری علیه‏‌السلام شنیدم که می‏‌فرمود: مردم قم و آبه آمرزیده‌‏اند، زیرا جدم، امام رضا علیه‏‌السلام را در شهر طوس زیارت می‏‌کنند.
آگاه باشید! هر کسی ایشان را زیارت کند، و در مسیر راه، قطره‏‌ی بارانی به او برسد، خداوند بدنش را بر آتش، حرام می‌‏کند.

متن حدیث:

عن عبدالعظیم بن عبدالله الحسنی قال علی بن محمد العسکری علیه‌‏السلام اهل قم و اهل آبه مغفور لهم لزیارتهم لجدی علی بن موسی الرضا علیه‏السلام بطوس ألا و من زاره فاصابه فی طریقه قطرة من السماء حرم الله جسده علی النار.

«بحارالانوار،جلد60، صفحه231»

امام جعفر صادق علیه‌السلام: وقتى که لقمان پسرش را موعظه می‌کرد، به او گفت: . . . اى پسرم! چیزهایى که می‌خواهى با آنها بر دشمنت چیره شوى، اینها باشند: پرهیز از محرّمات، برترى در دینت، حفظ جوان‏مردى‏‌ات، تکریم نفس خود تا به نافرمانى‏‌هاى خداى رحمان و اخلاق بد و کردار زشت، آلوده نگردد.
رازت را پنهان کن و باطنت را نیکو گردان؛ چرا که هر گاه چنین کردى، در پناه خداوند خواهى بود تا از دستیازىِ دشمن بر نقطه ضعف تو و یا پى بردن او به لغزشت، در امان بمانى.
خود را از حیله دشمن، در امان نبین تا مبادا در برخى از حالات، فریبش را بخورى. هر گاه توانست، به تو حمله مى‏‌کند و هیچ لغزشى را از تو نمى‏‌بخشد.
باید یکى از سلاح‏‌هایى که تو در برابر دشمنت به کار مى‏‌گیرى، اعلان رضایت از او باشد.
در جلب منفعت، بسیار را اندک، و در زیان دیدن، کوچک را بزرگ بشمار.

متن حدیث:

الإمام الصادق علیه‌السلام: لَمّا وَعَظَ لُقمانُ ابنَهُ فَقالَ : ... یا بُنَیَّ ، لِیَکُن مِمّا تَستَظهِرُ بِهِ عَلى عَدُوِّکَ الوَرَعُ عَنِ المَحارِمِ ، وَالفَضلُ فی دینِکَ ، وَالصِّیانَةُ لِمُرُوَّتِکَ ، وَالإِکرامُ لِنَفسِکَ أن لا تُدَنِّسَها بِمَعاصِی الرَّحمنِ ومَساوِی الأَخلاقِ وقَبیحِ الأَفعالِ .
وَاکتُم سِرَّکَ ، وأحسِن سَریرَتَکَ ؛ فَإِنَّکَ إذا فَعَلتَ ذلِکَ آمَنتَ بِسِترِ اللّه‏ِ أن یُصیبَ عَدُوُّکَ مِنکَ عَورَةً ، أو یَقدِرَ مِنکَ عَلى زَلَّةٍ ، ولاَ تَأمَنَنَّ مَکرَهُ فَیُصیبَ مِنکَ غِرَّةً فی بَعضِ حالاتِکَ ، وإذَا استَمکَنَ مِنکَ وَثَبَ عَلَیکَ ولَم یُقِلکَ عَثرَةً .
وَلیَکُن مِمّا تَتَسَلَّحُ بِهِ عَلى عَدُوِّکَ إعلانُ الرِّضا عَنهُ ، وَاستَصغِرِ الکَثیرَ فی طَلَبِ المَنفَعَةِ ، وَاستَعظِمِ الصَّغیرَ فی رُکوبِ المَضَرَّةِ.


«قصص الأنبیاء:ص193ح243 - بحارالأنوار ج12ص418ح 12»

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام: درباره آیه "سهم خود را از دنیا فراموش مکن": [یعنى] سلامتى ، توانایى ، فرصت ، جوانى و شادابى‏‌ات را فراموش مکن ، تا با آنها ، آخرت را به دست آورى.


متن حدیث:

امام على علیه ‏السلام : فی قَولِ اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ «وَ لاَ تَنسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنیا» : لا تَنسَ صِحَّتَکَ وَ قُوَّتَکَ وَ فَراغَکَ وَ شَبابَکَ وَ نَشاطَکَ اَن تَطلُبَ بِهَا الخِرَةَ ؛ (قصص،77)

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام:‌
بار خدایا، کوه‌هاى ما از خشکى شکافته و زمین ما تیره شده. ستورانمان تشنه‌اند و در آغل‌هاى خود سرگشته‌اند. همانند مادران فرزند مرده مى‌نالند. از آمد و شدهاى بیهوده به چراگاه‌ها ملول شده‌اند و از اشتیاق به آبشخورها به ستوه آمده‌اند. (بار خدایا، ترحم فرماى به ناله گوسفندان و شوق ماده شتران به آبشخورها.)
بار خدایا، ترحم فرماى به سرگشتگى آنها، آنگاه که در راه می‌روند و به ناله‌هایشان، آنگاه که به آغلهایشان در مى‌آیند.
بارخدایا، بیرون آمده ایم به سوى تو، هنگامى که خشکسالى چونان اشترى لاغر بر سر ما آمده . و ابرهاى باران‌زاى نه بدان گونه‌اند که مى نمایند.

اى خداوند، تویى امید دردمندان و چاره ساز خواهندگان، در هنگامى که مردمان نومید شده‌اند و ابر، باران خود را باز داشته و چرندگان هلاک شده‌اند تو را مى خوانیم.

بار خدایا که ما را به اعمالمان مؤاخذه نفرمایى و به گناهانمان مگیرى، رحمت خود را با ابرهاى بارنده‌ات و بهار پربارانت و روییدنیهاى شادى افزایت بر ما ارزانى دار.
از تو بارانى درشت و تندبار مى خواهیم تا آنها را که مرده اند زنده سازى و آنچه را که از دست رفته است تدارک فرمایى.

اى خداوند، بارانى از تو مى خواهیم جانبخش و سیراب کننده که همه را دربر گیرد و به همه جاى برسد. بارانى پاکیزه ، برکت دهنده ، گوارا و پر نعمت ، که گیاهش بسیار بود و شاخه هایش پربار و برگهایش تر و تازه که بدان بندگان ناتوانت را تن و توش دهى و بلاد مرده ات را زنده گردانى.

بار خدایا، بارانى عطا کن تا زمینهاى بلند پر علف شوند و در زمینهاى پست آب روان گردد و پیرامون ما سبز و خرم شود و میوه هایمان فراوان گردد و ستورانمان به راحت رسند و مردمان دور از ما نیز از آن تمتع برند و صحراها و مزارع آفتاب زده ، از آن بهره مند گردند....


متن حدیث:

اللَّهُمَّ قَدِ انْصَاحَتْ جِبَالُنَا، وَ اغْبَرَّتْ اءَرْضُنَا، وَ هامَتْ دَوابُّنا، وَ تَحَیَّرَتْ فِی مَرَابِضِها، وَ عَجَّتْ عَجِیجَ الثَّکالَى عَلَى اءَوْلادِها، وَ مَلَّتِ التَّرَدُّدَ فِی مَراتِعِهَا، وَ الْحَنِینَ إ لى مَوارِدِها.
اللَّهُمَّ فَارْحَمْ اءَنِینَ الْآنَّةِ، وَ حَنِینَ الْحَانَّةِ.
اللَّهُمَّ فَارْحَمْ حَیْرَتَها فِی مَذاهِبِها، وَ اءَنِینَها فِی مَوَالِجِها.
اللَّهُمَّ خَرَجْنا إِلَیْکَ حِینَ اعْتَکَرَتْ عَلَیْنا حَدابِیرُ السِّنِینَ، وَ اءَخْلَفَتْنا مَخایِلُ الْجُودِ، فَکُنْتَ الرَّجَاءَ لِلْمُبْتَئِسِ، وَ الْبَلاغَ لِلْمُلْتَمِسِ، نَدْعُوکَ حِینَ قَنِطَ الْاءَنامُ، وَ مُنِعَ الْغَمامُ، وَ هَلَکَ السَّوامُ، اءَلا تُؤ اخِذَنا بِاءَعْمالِنا، وَ لا تَأْخُذَنا بِذُنُوبِنا، وَ انْشُرْ عَلَیْنا رَحْمَتَکَ بِالسَّحابِ الْمُنْبَعِقِ، وَ الرَّبِیعِ الْمُغْدِقِ، وَ النَّباتِ الْمُونِقِ، سَحّا وَابِلاً، تُحْیِی بِهِ ما قَدْ ماتَ، وَ تَرُدُّ بِهِ ما قَدْ فاتَ.
اللَّهُمَّ سُقْیا مِنْکَ، مُحْیِیَةً، مُرْوِیَةً، تَامَّةً، عَامَّةً، طَیِّبَةً، مُبَارَکَةً، هَنِیئَةً، مَرِیئَةً مَرِیعَةً، زاکِیا نَبْتُها، ثامِرا فَرْعُها، نَاضِرا وَرَقُها، تُنْعِشُ بِهَا الضَّعِیفَ مِنْ عِبَادِکَ، وَ تُحْیِی بِهَا الْمَیِّتَ مِنْ بِلاَدِکَ.
اللَّهُمَّ سُقْیا مِنْکَ تُعْشِبُ بِهَا نِجَادُنَا، وَ تَجْرِی بِها وِهَادُنَا، وَ یُخْصِبُ بِها جَنَابُنا، وَ تُقْبِلُ بِها ثِمارُنا، وَ تَعِیشُ بِها مَواشِینا، وَ تَنْدَى بِها اءَقَاصِینا، وَ تَسْتَعِینُ بِها ضَواحِینا، مِنْ بَرَکاتِکَ الْواسِعَةِ، وَ عَطایاکَ الْجَزِیلَةِ عَلَى بَرِیَّتِکَ الْمُرْمِلَةِ، وَ وَحْشِکَ الْمُهْمَلَةِ....

امام جعفر صادق علیه‌السلام فرمودند:‌ بردبارى چراغ خداست... پنج چیز است که بردبارى مى‌طلبد: شخص عزیز باشد و خوار شود، راستگو باشد و نسبت ناروا داده شود، به حق دعوت کند و سبکش بشمارند، بى گناه باشد و اذیت شود، و حق‌طلبى کند و با او مخالفت کنند، اگر در هر پنج مورد، به حق رفتار کنى، بردبار هستى... .


متن حدیث:

اَلحِلمُ سِراجُ اللّه ... وَ الحِلمُ یَدورُ عَلى خَمسَةِ أَوجُهٍ: أَن یَکونَ عَزیزا فَیَذِلَّ أَو یَکونَ صادِقا فَیُتَّهَمَ أَو یَدعُوَ إِلَى الحَقِّ فَیُستَخَفَّ بِهِ أَو أَن یُؤذى بِلا جُرمٍ أَو أَن یُطالِبَ بِالحَقِّ وَیُخالِفوهُ فیهِ، فَإِن آتَیتَ کُلاًّ مِنها حَقَّهُ فَقَد آصَبتُ ... ؛

امام جعفر صادق علیه السلام  فرمود: سزاوار است که هر شخص مؤمن در بردارنده هشت خصلت باشد: هنگام فتنه ها و آشوب ها باوقار و آرام، هنگام بلاها و آزمایش ها بردبار و صبور، هنگام رفاه و آسایش شکرگزار، به آنچه خداوند روزیش گردانده قانع باشد. دشمنان و مخالفان را مورد ظلم و اذیّت قرار ندهد، بر دوستان برنامه ای را تحمیل ننماید، جسمش خسته; ولی دیگران از او راحت و از هر جهت در آسایش باشند.

متن حدیث:

 قالَ الإمامُ الصّادقُ - علیه السلام - : یَنْبَغی لِلْمُؤْمِنِ أنْ یَکُونَ فیهِ ثَمان خِصال: وَقُورٌ عِنْدَ الْهَزاهِزِ، صَبُورٌ عِنْدَ الْبَلاءِ، شَکُورٌ عِنْدَ الرَّخاءِ، قانِعٌ بِما رَزَقَهُ اللّهُ، لا یَظْلِمُ الاْعْداءَ، وَ لا یَتَحامَلُ لِلاْصْدِقاءِ، بَدَنُهُ مِنْهُ فی تَعِبٌ، وَ النّاسُ مِنْهُ فی راحَة.

رسول اکرم حضرت محمد مصطفی صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم فرمودند: تنها در محضر دانشمندانى نشینید که شما را از پنج چیز به پنج چیز فرا می‌‏خوانند: از دو دلى به یقین، از ریا به اخلاص، از دنیا خواهى به دنیا گریزى، از تکبر به‏ فروتنى‏ و از فریبکارى‏ به خیر خواهى.


متن حدیث:

لا تَجْلِسوا إلاّ عندَ کُلِّ عالِمٍ یَدْعوکُم مِن خَمْسٍ إلى خَمسٍ: مِن الشَّکِّ إلى الیَقینِ، ومِن الرِّیاءِ إلى الإخْلاصِ ، ومِن الرَّغْبَةِ إلى الرَّهبَةِ ، ومِن الکِبْرِ إلى التّواضُعِ ، ومِن الغِشِّ إلى النّصیحَةِ؛


«بحار الأنوار : 74 / 188 / 18 منتخب میزان الحکمة :106»