امیرالمومنین امام على علیه ‏السلام فرمودند:
اى مؤمن! به تحقیق این دانش و ادب بهاى جان توست پس در آموختن آن دو بکوش که هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود بر قیمت و قَدْرت افزوده مى‏‌شود؛
زیرا با دانش به پروردگارت راه مى‏‌یابى و با ادب به پروردگارت خوش خدمتى مى‏‌کنى و با ادب در خدمت‏گزارى، بنده سزاوار دوستى و نزدیکى به او مى‏‌شود.
پس این نصیحت را بپذیر تا از عذاب بِرَهى.

متن حدیث:

یا مُؤمِنُ اِنَّ هذَا العِلمَ وَالاَدَبَ ثَمَنُ نَفْسِکَ فَاجْتَهِد فى تَعَلُّمِهِما ، فَما یَزیدُ مِنْ عِلْمِکَ وَ اَدَبِکَ یَزیدُ فى ثَمَنِکَ وَ قَدْرِکَ ، فَاِنَّ بِالْعِلْمِ تَهْتَدى اِلى رَبِّکَ وَ بِالاَْدَبِ تَحْسِنُ خِدْمَةَ رَبِّکَ وَبِأَدَبِ الْخِدْمَةِ یَسْتَوجِبُ الْعَبْدُ وَلایَتَهُ وَقُرْبَهُ ، فَاقْبَلِ النَّصیحَةَ کى تَنْجُوَ مِنَ الْعَذابِ؛

واژه صلاه، صلوه و جمع آن صلوات به معنی نماز خواندن و درود و تحیت است. صلی الله علیه یعنی خداوند بر او درود فرستاد، در معجم الوسیط هم صلاه به معنای دعا است.
کلمه صلوه در اصل به معنای انعطاف بوده و صلاه خدا بر پیغمبر (ص) به معنای انعطاف او به وی است، به وسیله رحمتش، البته، انعطافی مطلق، چون در آیه شریفه صلات را مقید به قیدی نکرده و همچنین صلاه ملائکه او بر آن جناب، انعطاف ایشان است بر وی، به اینکه او را تزکیه نموده و برایش استغفار کنند و صلات مومنین بر او انعطاف ایشان است به وسیله درخواست رحمت برای او.(المیزان، ج 61، ص705)
معنی صلوات بر پیامبر (ص) این است که خدایا! رحمتت را بر پیامبر (ص) و آل او علیهم السلام نازل فرما. وقتی رحمت بر پیامبر (ص) نازل شود به دیگران هم می رسد، چون او مجرای فیض است و اگر قرار است خیری به دیگران برسد، نخست باید به عنوان رحمت خاصه بر آن حضرت (ص) نازل شود و سپس بر دیگران فرود آید.
از آن جا که خداوند از مؤمنان خواسته است که به سوی او با وسیله و واسطه ای تقرب جویند (یا ایها الذین امنوا اتقواا... و ابتغوا الیه الوسیله ...(مائده/35) صلوات به معنای واسطه قرار دادن واسطه های فیض الهی برای تقرب به خدا و درک رحمت الهی است چنانکه در تفسیر این آیه به روایاتی برمی خوریم که معصوم علیهم السلام) می فرمایند: "منظور از وسیله در این آیه، ما اهل بیت هستیم." (تفسیرالمیزان، ج 5، ص 517)

ادامه مطلب...

الکافى به نقل از محمّد بن اُذَینه: مردى نزد امام جعفر صادق علیه‏‌السلام از سُرفه اظهار ناراحتى کرد، در حالى که من نیز حضور داشتم.
امام به او فرمود : «در کفِ دست خود، قدرى کاشم (نوعى زیره کوهى) و به همان اندازه، شکر بریز و براى یک یا دو روز، این سَفوف را بخور.
پس از این ماجرا ، آن مرد را دیدم. گفت: تنها یک بار این کار را انجام دادم که آن حالت، از میان رفت.


متن حدیث:

الکافی عن محمد بن اُذینة : شَکا رَجُلٌ إلى أبی عَبدِ اللّه‏ِ علیه‏السلام السُّعالَ - وأنَا حاضِرٌ - ، فَقالَ لَهُ : خُذ فی راحَتِک شَیئاً مِن کاشِمٍ ومِثلَهُ من سُکَّرٍ ، فَاستَفَّهُ یَوماً أو یَومَینِ .
قالَ ابنُ اُذَینَةَ : فَلَقیتُ الرَّجُلَ بَعدَ ذلِکَ .
فَقالَ : ما فَعَلتُهُ إلاّ مَرَّةً واحِدَةً حَتّى ذَهَبَ.

*هر دارویى را که به صورت غیر معجون استفاده شود ، سَفوف گویند.

فتح الأبواب: روایت شده که لقمان حکیم ، در سفارش به فرزندش گفت: به خشنودى و مدح و ذمّ مردم، دل خوش مدار؛ زیرا این، دست یافتنى نیست؛ هر چند انسان در تحصیل آن ، نهایت تلاش خود را به انجام رساند .
فرزندش به او گفت: معناى این سخن چیست؟ دوست دارم براى آن، مَثَلى یا کارى و یا سخنى را ببینم.
لقمان به او گفت: «من و تو بیرون برویم» .
بیرون رفتند و لقمان علیه السلام حیوانى را که با آنها بود، سوار شد و پسرش را پیاده رها کرد تا پشت سر او بیاید . بر گروهى گذر کردند، که آنها گفتند: عجب پیر سنگ‏دل و بى‏رحمى است ؛ خودش که قوى‏تر است ، سوار حیوان شده و بچه را پیاده رها کرده! این ، کار بدى است .
لقمان به فرزندش گفت: «آیا سخن آنان را شنیدى که سوار شدن من و پیاده رفتن تو را بد شمردند؟» .
گفت: آرى.
لقمان علیه السلام گفت: «حال، تو سوار شو تا من پیاده بیایم» .
فرزند ، سوار شد و لقمان ، پیاده راه افتاد تا این که بر گروه دیگرى گذر کردند، و آنها گفتند: عجب پدر و فرزند بدى هستند! پدر به این دلیلْ بد است که بچه را خوب ادب نکرده و او سوار شده و پدر را پشت سر خود ، پیاده رها کرده، در حالى که پدر ، سزاوار احترام و سوار شدن است. فرزند نیز بد است ؛ زیرا او با این حال، عاقّ پدر شده است. بنا بر این، هر دو ، کار بدى کرده‌‏اند.
آن گاه ، لقمان به فرزندش گفت: «شنیدى؟» .
گفت: آرى .
لقمان گفت: «حال ، هر دو با هم ، سوار حیوان مى‏‌شویم» ....
....
مردم در هر حال، آنها را مذمّت کردند.
لقمان به فرزندش گفت: مى‌‏بینى که تحصیل رضایت مردم ، محال است . پس به آن اعتنا نکن و به جلب رضایت خداوند ـ جلّ جلاله ـ مشغول باش، که کسب و کار و سعادت و خوش‏بختىِ دنیا و روز حساب و سؤال، در آن است.

متن حدیث:

فتح الأبواب :
قَد رُوِیَ أنَّ لُقمانَ الحَکیمَ قالَ لِوَلَدِهِ فی وَصِیَّتِهِ : لا تُعَلِّق قَلبَکَ بِرِضَا النّاسِ ومَدحِهِم وذَمِّهِم ؛ فَإِنَّ ذلِکَ لا یَحصُلُ ولَو بالَغَ الإِنسانُ فی تَحصیلِهِ بِغایَةِ قُدرَتِهِ .
فَقالَ لَهُ وَلَدُهُ ما مَعناهُ : اُحِبُّ أن أرى لِذلِکَ مَثَلاً أو فَعالاً أو مَقالاً .
فَقالَ لَهُ : اُخرُج أنَا وأنتَ ، فَخَرَجا ومَعَهُما بَهیمٌ فَرَکِبَهُ لُقمانُ وتَرَکَ وَلَدَهُ یَمشی خَلفَهُ ، فَاجتازا عَلى قَومٍ ، فَقالوا : هذا شَیخٌ قاسِی القَلبِ ، قَلیلُ الرَّحمَةِ ، یَرکَبُ هُوَ الدّابَّةَ وهُوَ أقوى مِن هذَا الصَّبِیِّ ، ویَترُکُ هذَا الصَّبِیَّ یَمشی وَراءَهُ ، إنَّ هذا بِئسَ التَّدبیرُ .
فَقالَ لِوَلَدِهِ : سَمِعتَ قَولَهُم وإنکارَهُم لِرُکوبی ومَشیِکَ ؟ فَقالَ : نَعَم .
فَقالَ : اِرکَب أنتَ یا وَلَدی حَتّى أمشِیَ أنَا ، فَرَکِبَ وَلَدُهُ ومَشى لُقمان‏فَاجتازا عَلى جَماعَةٍ اُخرى ، فَقالوا : هذا بِئسَ الوالِدُ ، وهذا بِئسَ الوَلَدُ ، أمّا أبوهُ فَإِنَّهُ ما أَدَّبَ هذَا الصَّبِیَّ حَتّى رَکِبَ الدّابَّةَ وتَرَکَ والِدَهُ یَمشی وَراءَهُ ، وَالوالِدُ أحَقُّ بِالاِحتِرامِ وَالرُّکوبِ ، وأمَّا الوَلَدُ فَإِنَّهُ قَد عَقَّ والِدَهُ بِهذِهِ الحالِ ، فَکِلاهُما أساءَ فِی الفَعالِ .
فَقالَ لُقمانُ لِوَلَدِهِ : سَمِعتَ ؟ فَقالَ : نَعَم .
فَقالَ : نَرکَبُ مَعاً الدّابَّةَ ، فَرَکِبا مَعاً فَاجتازا عَلى جَماعَةٍ ، فَقالوا : ما فی قَلبِ هذَینِ الرّاکِبَینِ رَحمَةٌ ، ولا عِندَهُم مِنَ اللّه‏ِ خَیرٌ ، یَرکَبانِ مَعاً الدّابَّةَ یَقطَعانِ ظَهرَها ، ویَحمِلانِها ما لا تُطیقُ ، لَو کانَ قَد رَکِبَ واحِدٌ ، ومَشى واحِدٌ کانَ أصلَحَ وأجوَدَ .
فَقالَ : سَمِعتَ ؟ قالَ : نَعَم .
فَقالَ : هاتِ حَتّى نَترُکَ الدّابَّةَ تَمشی خالِیَةً مِن رُکوبِنا ، فَساقَا الدّابَّةَ بَینَ أیدیهِما وهُما یَمشِیانِ فَاجتازا عَلى جَماعَةٍ فَقالوا : هذا عَجیبٌ مِن هذَینِ الشَّخصَینِ یَترُکانِ دابَّةً فارِغَةً تَمشی بِغَیرِ راکِبٍ ویَمشِیانِ ، وذَمّوهُما عَلى ذلِکَ کَما ذَمّوهُما عَلى کُلِّ ما کانَ .
فَقالَ لِوَلَدِهِ : تَرى فی تَحصیلِ رِضاهُم حیلَةً لِمُحتالٍ؟ فَلا تَلتَفِت إلَیهِم ، وَاشتَغِل بِرِضَا اللّه‏ِ جَلَّ جَلالُهُ ، فَفیهِ شُغُلٌ شاغِلٌ ، وسَعادَةٌ ، وإقبالٌ فِی الدُّنیا ویَومَ الحِسابِ وَالسُّؤالِ.


«فتح الابواب صفحه 307 - بحارالأنوار،ج13ص 433 »

دهه فجر ، دهه تجدید قوای نیروهای انقلابی و تجدید میثاق ملت با انقلاب است . مقام معظم رهبری

حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‏‌السلام نقل می‏‌کند: از امام حسن عسکری علیه‏‌السلام شنیدم که می‏‌فرمود: مردم قم و آبه آمرزیده‌‏اند، زیرا جدم، امام رضا علیه‏‌السلام را در شهر طوس زیارت می‏‌کنند.
آگاه باشید! هر کسی ایشان را زیارت کند، و در مسیر راه، قطره‏‌ی بارانی به او برسد، خداوند بدنش را بر آتش، حرام می‌‏کند.

متن حدیث:

عن عبدالعظیم بن عبدالله الحسنی قال علی بن محمد العسکری علیه‌‏السلام اهل قم و اهل آبه مغفور لهم لزیارتهم لجدی علی بن موسی الرضا علیه‏السلام بطوس ألا و من زاره فاصابه فی طریقه قطرة من السماء حرم الله جسده علی النار.

«بحارالانوار،جلد60، صفحه231»

امام جعفر صادق علیه‌السلام: وقتى که لقمان پسرش را موعظه می‌کرد، به او گفت: . . . اى پسرم! چیزهایى که می‌خواهى با آنها بر دشمنت چیره شوى، اینها باشند: پرهیز از محرّمات، برترى در دینت، حفظ جوان‏مردى‏‌ات، تکریم نفس خود تا به نافرمانى‏‌هاى خداى رحمان و اخلاق بد و کردار زشت، آلوده نگردد.
رازت را پنهان کن و باطنت را نیکو گردان؛ چرا که هر گاه چنین کردى، در پناه خداوند خواهى بود تا از دستیازىِ دشمن بر نقطه ضعف تو و یا پى بردن او به لغزشت، در امان بمانى.
خود را از حیله دشمن، در امان نبین تا مبادا در برخى از حالات، فریبش را بخورى. هر گاه توانست، به تو حمله مى‏‌کند و هیچ لغزشى را از تو نمى‏‌بخشد.
باید یکى از سلاح‏‌هایى که تو در برابر دشمنت به کار مى‏‌گیرى، اعلان رضایت از او باشد.
در جلب منفعت، بسیار را اندک، و در زیان دیدن، کوچک را بزرگ بشمار.

متن حدیث:

الإمام الصادق علیه‌السلام: لَمّا وَعَظَ لُقمانُ ابنَهُ فَقالَ : ... یا بُنَیَّ ، لِیَکُن مِمّا تَستَظهِرُ بِهِ عَلى عَدُوِّکَ الوَرَعُ عَنِ المَحارِمِ ، وَالفَضلُ فی دینِکَ ، وَالصِّیانَةُ لِمُرُوَّتِکَ ، وَالإِکرامُ لِنَفسِکَ أن لا تُدَنِّسَها بِمَعاصِی الرَّحمنِ ومَساوِی الأَخلاقِ وقَبیحِ الأَفعالِ .
وَاکتُم سِرَّکَ ، وأحسِن سَریرَتَکَ ؛ فَإِنَّکَ إذا فَعَلتَ ذلِکَ آمَنتَ بِسِترِ اللّه‏ِ أن یُصیبَ عَدُوُّکَ مِنکَ عَورَةً ، أو یَقدِرَ مِنکَ عَلى زَلَّةٍ ، ولاَ تَأمَنَنَّ مَکرَهُ فَیُصیبَ مِنکَ غِرَّةً فی بَعضِ حالاتِکَ ، وإذَا استَمکَنَ مِنکَ وَثَبَ عَلَیکَ ولَم یُقِلکَ عَثرَةً .
وَلیَکُن مِمّا تَتَسَلَّحُ بِهِ عَلى عَدُوِّکَ إعلانُ الرِّضا عَنهُ ، وَاستَصغِرِ الکَثیرَ فی طَلَبِ المَنفَعَةِ ، وَاستَعظِمِ الصَّغیرَ فی رُکوبِ المَضَرَّةِ.


«قصص الأنبیاء:ص193ح243 - بحارالأنوار ج12ص418ح 12»