پیامبر عزیز خدا حضرت محمد صلی الله علیه و آله می‌فرمایند: کسی که زنی دارد که به او آزار می‌رساند، خداوند نماز و کارهای نیک آن زن را نمی‌پذیرد.تا اینکه به مرد کمک و او را راضی کند، اگر چه این زن تمام عمر را روزه بگیرد و نماز بخواند و بندگان را آزاد و دارایی‌اش را در راه خدا انفاق کند.
و این زن نخستین کسی است که وارد آتش جهنم می شود.
سپس حضرت فرمودند: مرد نیز چنین گناه و عذابی دارد اگر زنش را آزار رساند و به او ستم کند.

متن حدیث:

من کان له امراة تؤذیه لم یقبل الله صلاتها ولا حسنة من عملها حتی تعینه وترضیه وان صامت الدهر وقامت واعتقت الرقاب وانفقت الاموال فی سبیل الله وکانت اول من ترد النار ثم قال: وعلی الرجل مثل ذلک الوزر والعذاب اذا کان لها مؤذیا ظالما

دعبل بن على به خدمت امام رضا علیه‏‌السلام رسید و امام امر فرمودند انعامى به او بدهند، دعبل آن را گرفت، اما خدا را سپاس نگفت.
امام به دعبل فرمودند: چرا خداوند را سپاس نگفتى؟!
دعبل می‌گوید: پس از مدّتى بار دیگر خدمت امام رضا علیه‌‏السلام رسیدم و ایشان فرمودند انعامى به من بدهند. من گفتم: خدا را سپاسگزارم.
امام به من فرمودند : ادب را به‏ جا آوردى.

متن حدیث:

عَنْ دِعْبِلِ بنِ علىّ : اَنَّهُ دَخَلَ عَلى اَبِى الحَسَنِ الرِّضا علیه ‏السلام وَ اَمَرَ لَهُ بِشَىْ‏ءٍ ، فَاَخَذَهُ وَ لَمْ یَحْمَدِ اللّه‏َ . قالَ : فَقالَ لَهُ : لِمَ لَمْ تَحْمَدِ اللّه‏َ؟! قالَ : ثُمَّ دَخَلْتُ بَعْدُ عَلى اَبى جَعفَرٍ علیه ‏السلام وَ اَمَرَ لى بِشَىْ‏ءٍ ، فَقُلْتُ : اَلْحَمدُ لِلّهِ . فَقالَ لى : تَاَدَّبْتَ؛

سلمان می‌گوید: وارد منزل حضرت شدم دیدم فاطمه زهرا سلام الله علیها نشسته و دستاس می‌کرد و بر دسته دستاس خون دست مبارک ایشان جاری بود، از سوی دیگر حسین(ع) در کنار خانه از گرسنگی گریه می‌کرد. گفتم  ای دختر رسول خدا، دستهایت زخم شده است، خود را به زحمت مینداز ، در کنار شما فضه ایستاده است ، کار منزل را به او واگذار" !
حضرت زهرا  علیها السلام  پاسخ داد : رسول خدا  صلی الله علیه و آله به من سفارش فرموده که کارهای خانه را با فضه تقسیم کنم، یک روز او کار کند و روز دیگر من، دیروز نوبت او بود و امروز نوبت من است.

متن حدیث:

ان سلمان قال: کانت فاطمه(سلام الله علیها) جالسه قدامها رحی تطحن.... فقلت: یا بنت رسول الله دبرت کفاک و هذه فضة . قالت ( علیها السلام ) : " أوصانی رسول الله ( صلی الله علیه و آله ) أن تکون الخدمة لها یوما و لی یوما ، فکان أمس یوم خدمتها و الیوم یوم خدمتی ".

امیرالمومنین امام على علیه ‏السلام فرمودند:
اى مؤمن! به تحقیق این دانش و ادب بهاى جان توست پس در آموختن آن دو بکوش که هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود بر قیمت و قَدْرت افزوده مى‏‌شود؛
زیرا با دانش به پروردگارت راه مى‏‌یابى و با ادب به پروردگارت خوش خدمتى مى‏‌کنى و با ادب در خدمت‏گزارى، بنده سزاوار دوستى و نزدیکى به او مى‏‌شود.
پس این نصیحت را بپذیر تا از عذاب بِرَهى.

متن حدیث:

یا مُؤمِنُ اِنَّ هذَا العِلمَ وَالاَدَبَ ثَمَنُ نَفْسِکَ فَاجْتَهِد فى تَعَلُّمِهِما ، فَما یَزیدُ مِنْ عِلْمِکَ وَ اَدَبِکَ یَزیدُ فى ثَمَنِکَ وَ قَدْرِکَ ، فَاِنَّ بِالْعِلْمِ تَهْتَدى اِلى رَبِّکَ وَ بِالاَْدَبِ تَحْسِنُ خِدْمَةَ رَبِّکَ وَبِأَدَبِ الْخِدْمَةِ یَسْتَوجِبُ الْعَبْدُ وَلایَتَهُ وَقُرْبَهُ ، فَاقْبَلِ النَّصیحَةَ کى تَنْجُوَ مِنَ الْعَذابِ؛

الکافى به نقل از محمّد بن اُذَینه: مردى نزد امام جعفر صادق علیه‏‌السلام از سُرفه اظهار ناراحتى کرد، در حالى که من نیز حضور داشتم.
امام به او فرمود : «در کفِ دست خود، قدرى کاشم (نوعى زیره کوهى) و به همان اندازه، شکر بریز و براى یک یا دو روز، این سَفوف را بخور.
پس از این ماجرا ، آن مرد را دیدم. گفت: تنها یک بار این کار را انجام دادم که آن حالت، از میان رفت.


متن حدیث:

الکافی عن محمد بن اُذینة : شَکا رَجُلٌ إلى أبی عَبدِ اللّه‏ِ علیه‏السلام السُّعالَ - وأنَا حاضِرٌ - ، فَقالَ لَهُ : خُذ فی راحَتِک شَیئاً مِن کاشِمٍ ومِثلَهُ من سُکَّرٍ ، فَاستَفَّهُ یَوماً أو یَومَینِ .
قالَ ابنُ اُذَینَةَ : فَلَقیتُ الرَّجُلَ بَعدَ ذلِکَ .
فَقالَ : ما فَعَلتُهُ إلاّ مَرَّةً واحِدَةً حَتّى ذَهَبَ.

*هر دارویى را که به صورت غیر معجون استفاده شود ، سَفوف گویند.

فتح الأبواب: روایت شده که لقمان حکیم ، در سفارش به فرزندش گفت: به خشنودى و مدح و ذمّ مردم، دل خوش مدار؛ زیرا این، دست یافتنى نیست؛ هر چند انسان در تحصیل آن ، نهایت تلاش خود را به انجام رساند .
فرزندش به او گفت: معناى این سخن چیست؟ دوست دارم براى آن، مَثَلى یا کارى و یا سخنى را ببینم.
لقمان به او گفت: «من و تو بیرون برویم» .
بیرون رفتند و لقمان علیه السلام حیوانى را که با آنها بود، سوار شد و پسرش را پیاده رها کرد تا پشت سر او بیاید . بر گروهى گذر کردند، که آنها گفتند: عجب پیر سنگ‏دل و بى‏رحمى است ؛ خودش که قوى‏تر است ، سوار حیوان شده و بچه را پیاده رها کرده! این ، کار بدى است .
لقمان به فرزندش گفت: «آیا سخن آنان را شنیدى که سوار شدن من و پیاده رفتن تو را بد شمردند؟» .
گفت: آرى.
لقمان علیه السلام گفت: «حال، تو سوار شو تا من پیاده بیایم» .
فرزند ، سوار شد و لقمان ، پیاده راه افتاد تا این که بر گروه دیگرى گذر کردند، و آنها گفتند: عجب پدر و فرزند بدى هستند! پدر به این دلیلْ بد است که بچه را خوب ادب نکرده و او سوار شده و پدر را پشت سر خود ، پیاده رها کرده، در حالى که پدر ، سزاوار احترام و سوار شدن است. فرزند نیز بد است ؛ زیرا او با این حال، عاقّ پدر شده است. بنا بر این، هر دو ، کار بدى کرده‌‏اند.
آن گاه ، لقمان به فرزندش گفت: «شنیدى؟» .
گفت: آرى .
لقمان گفت: «حال ، هر دو با هم ، سوار حیوان مى‏‌شویم» ....
....
مردم در هر حال، آنها را مذمّت کردند.
لقمان به فرزندش گفت: مى‌‏بینى که تحصیل رضایت مردم ، محال است . پس به آن اعتنا نکن و به جلب رضایت خداوند ـ جلّ جلاله ـ مشغول باش، که کسب و کار و سعادت و خوش‏بختىِ دنیا و روز حساب و سؤال، در آن است.

متن حدیث:

فتح الأبواب :
قَد رُوِیَ أنَّ لُقمانَ الحَکیمَ قالَ لِوَلَدِهِ فی وَصِیَّتِهِ : لا تُعَلِّق قَلبَکَ بِرِضَا النّاسِ ومَدحِهِم وذَمِّهِم ؛ فَإِنَّ ذلِکَ لا یَحصُلُ ولَو بالَغَ الإِنسانُ فی تَحصیلِهِ بِغایَةِ قُدرَتِهِ .
فَقالَ لَهُ وَلَدُهُ ما مَعناهُ : اُحِبُّ أن أرى لِذلِکَ مَثَلاً أو فَعالاً أو مَقالاً .
فَقالَ لَهُ : اُخرُج أنَا وأنتَ ، فَخَرَجا ومَعَهُما بَهیمٌ فَرَکِبَهُ لُقمانُ وتَرَکَ وَلَدَهُ یَمشی خَلفَهُ ، فَاجتازا عَلى قَومٍ ، فَقالوا : هذا شَیخٌ قاسِی القَلبِ ، قَلیلُ الرَّحمَةِ ، یَرکَبُ هُوَ الدّابَّةَ وهُوَ أقوى مِن هذَا الصَّبِیِّ ، ویَترُکُ هذَا الصَّبِیَّ یَمشی وَراءَهُ ، إنَّ هذا بِئسَ التَّدبیرُ .
فَقالَ لِوَلَدِهِ : سَمِعتَ قَولَهُم وإنکارَهُم لِرُکوبی ومَشیِکَ ؟ فَقالَ : نَعَم .
فَقالَ : اِرکَب أنتَ یا وَلَدی حَتّى أمشِیَ أنَا ، فَرَکِبَ وَلَدُهُ ومَشى لُقمان‏فَاجتازا عَلى جَماعَةٍ اُخرى ، فَقالوا : هذا بِئسَ الوالِدُ ، وهذا بِئسَ الوَلَدُ ، أمّا أبوهُ فَإِنَّهُ ما أَدَّبَ هذَا الصَّبِیَّ حَتّى رَکِبَ الدّابَّةَ وتَرَکَ والِدَهُ یَمشی وَراءَهُ ، وَالوالِدُ أحَقُّ بِالاِحتِرامِ وَالرُّکوبِ ، وأمَّا الوَلَدُ فَإِنَّهُ قَد عَقَّ والِدَهُ بِهذِهِ الحالِ ، فَکِلاهُما أساءَ فِی الفَعالِ .
فَقالَ لُقمانُ لِوَلَدِهِ : سَمِعتَ ؟ فَقالَ : نَعَم .
فَقالَ : نَرکَبُ مَعاً الدّابَّةَ ، فَرَکِبا مَعاً فَاجتازا عَلى جَماعَةٍ ، فَقالوا : ما فی قَلبِ هذَینِ الرّاکِبَینِ رَحمَةٌ ، ولا عِندَهُم مِنَ اللّه‏ِ خَیرٌ ، یَرکَبانِ مَعاً الدّابَّةَ یَقطَعانِ ظَهرَها ، ویَحمِلانِها ما لا تُطیقُ ، لَو کانَ قَد رَکِبَ واحِدٌ ، ومَشى واحِدٌ کانَ أصلَحَ وأجوَدَ .
فَقالَ : سَمِعتَ ؟ قالَ : نَعَم .
فَقالَ : هاتِ حَتّى نَترُکَ الدّابَّةَ تَمشی خالِیَةً مِن رُکوبِنا ، فَساقَا الدّابَّةَ بَینَ أیدیهِما وهُما یَمشِیانِ فَاجتازا عَلى جَماعَةٍ فَقالوا : هذا عَجیبٌ مِن هذَینِ الشَّخصَینِ یَترُکانِ دابَّةً فارِغَةً تَمشی بِغَیرِ راکِبٍ ویَمشِیانِ ، وذَمّوهُما عَلى ذلِکَ کَما ذَمّوهُما عَلى کُلِّ ما کانَ .
فَقالَ لِوَلَدِهِ : تَرى فی تَحصیلِ رِضاهُم حیلَةً لِمُحتالٍ؟ فَلا تَلتَفِت إلَیهِم ، وَاشتَغِل بِرِضَا اللّه‏ِ جَلَّ جَلالُهُ ، فَفیهِ شُغُلٌ شاغِلٌ ، وسَعادَةٌ ، وإقبالٌ فِی الدُّنیا ویَومَ الحِسابِ وَالسُّؤالِ.


«فتح الابواب صفحه 307 - بحارالأنوار،ج13ص 433 »

حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‏‌السلام نقل می‏‌کند: از امام حسن عسکری علیه‏‌السلام شنیدم که می‏‌فرمود: مردم قم و آبه آمرزیده‌‏اند، زیرا جدم، امام رضا علیه‏‌السلام را در شهر طوس زیارت می‏‌کنند.
آگاه باشید! هر کسی ایشان را زیارت کند، و در مسیر راه، قطره‏‌ی بارانی به او برسد، خداوند بدنش را بر آتش، حرام می‌‏کند.

متن حدیث:

عن عبدالعظیم بن عبدالله الحسنی قال علی بن محمد العسکری علیه‌‏السلام اهل قم و اهل آبه مغفور لهم لزیارتهم لجدی علی بن موسی الرضا علیه‏السلام بطوس ألا و من زاره فاصابه فی طریقه قطرة من السماء حرم الله جسده علی النار.

«بحارالانوار،جلد60، صفحه231»