ای عزاداران اربعین آمد

ماتم جان بازان دین آمد

چهل روز است زینب کبری کربلا غوغا ناله ها دارد

چهل روز است دختر زهرا ناله ها دارد

چهل روز است از غصه علی اصغر دل غمگین مادر غصه دارد

چهل روز است کودکان نالان ناله و افغان کربلا دارد

ای عزاداران اربعین آمد

ماتم جان بازان دین آمد

عزاداران موکب زینب از سفر آید کربلا امشب

چو بلبل شور و نوا دارد بر سر قبر کشته ها امشب

ز راه شام بلا امشب اهلبیت شاه حجاز آید

به دشت کرب و بلا زینب با هزاران سوز و گداز آید

ای عزاداران اربعین آمد

ماتم جان بازان دین آمد

جنایات آل سفیان را برملا کرده سرافراز آید

دل سوزان دیده ی گریان شکوفه ها دارد کربلا آید

ای عزاداران اربعین آمد

ماتم جان بازان دین آمد

سوی شام و کوفه ی ویران روز و شب بودم در قفای تو

ز نوک نی چون که بشنیدم صوت قرآن دلربای تو

زدم بر سر چوبه محمل کن نظر از راه وفایم تو

بین حسین جانم اربعین آمد

ای عزاداران اربعین آمد

    ماتم جان بازان دین آمد

ماهیان گریه کنید که حسن مظلوم است
غربتش از حرم خلوتش معلوم است

مه چراغ حرم و مرغ سحر زائر او
نرسد دست کسی بر حرم و حائر او

این مزار حسن است
این غریب وطن است

این غریب وطن است، بعد مام و پدرش
قصة کوچه بود پاره های جگرش

پدرش گریه به مظلومی زهرا می کرد
مادرش نقش زمین گشت و تماشا می کرد

این مزار حسن است
این غریب وطن است 

ادامه مطلب...

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای

وز کین چه ها درین ستم آباد کرده ای

بر طعنت این بس است که با عترت رسول

بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای

ای زاده زیاد نکرده است هیچگه

نمرود این عمل که تو شداد کرده ای

کام یزید داده ای از کشتن حسین

بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

بهر خسی که بار درخت شقاوتست

درباغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای

با دشمنان دین نتوان کرد آن چه تو

با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای

حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن

آزرده اش به خنجر بیداد کرده ای

ترسم تو را دمی که به محشر برآورند

از آتش تو دود به محشردرآورند

خاموش محتشم که دلسنگ آب شد

بنیاد صبر و خانه ی طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک

مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

خاموش محتشم که ازین شعر خون چکان

در دیده ی اشگ مستمعان خوناب شد

خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز

روی زمین به اشک جگرگون کباب شد

خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست

دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد

خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب

از آه سرد ماتمیان ماهتاب شد

خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین

جبریل را ز روی پیامبر حجاب شد

تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد

بر هیچ آفریده جفایی چنین نکرد

کای مونس شکسته دلان حال ماببین

ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین

اولاد خویش را که شفیعان محشرند

در ورطه ی عقوبت اهل جفا ببین

در خلد بر حجاب دو کون آستین فشان

واندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین

نی ورا چو ابر خروشان به کربلا

طغیان سیل فتنه و موج بلاببین

تن های کشتگان همه در خاک و خون نگر

سرهای سروران همه بر نیزه هاببین

آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام

یک نیزه اش ز دوش مخالف جدا ببین

آن تن که بود پرورشش در کنار تو

غلطان به خاک معرکه ی کربلا ببین

یا بضعةالرسول ز ابن زیاد داد

کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست

وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

این نخل تر کز آتش جانسوز تشنگی

دود از زمین رسانده به گردون حسین توست

این ماهی فتاده به دریای خون که هست

زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست

این غرقه محیط شهادت که روی دشت

از موج خون او شده گلگون حسین توست

این خشک لب فتاده دور از لب فرات

کز خون او زمین شده جیحون حسین توست

این شاه کم سپاه که باخیل اشگ و آه

خرگاه زین جهان زده بیرون حسین توست

این قالب طپان که چنین مانده بر زمین

شاه شهید ناشده مدفون حسین توست

چون روی در بقیع به زهرا خطاب کرد

وحش زمین و مرغ هوا را کباب کرد

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد

شور و نشور واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند

هم گریه بر ملائک هفت آسمان فتاد

هرجا که بود آهویی از دشت پا کشید

هرجا که بود طایری از آشیان فتاد

شد وحشتی که شور قیامت به باد رفت

چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد

هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد

بر زخم های کاری تیغ و سنان فتاد

ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان

بر پیکر شریف امام زمان فتاد

بی اختیار نعره ی هذا حسین زود

سر زد چنانکه آتش ازو در جهان فتاد

پس با زبان پر گله آن بضعةالرسول

رو در مدینه کرد که یا ایهاالرسول