کربلایی ملاحسن صادقی فرزند علی آمحمد معروف به «ملاحسن‌علی آمحمد» حدود سال 1300ق در محله‌ی دستجردوک شهر حسن‌آباد به دنیا آمد. تحصیلات مکتب‌خانه ای و قرائت قرآن را در کودکی در مکتب‌خانه‌ی آخوند سید ابوالمحسن دستجردوکی نزد همسر وی به نام ملازبیده فرا گرفت.
در دوران جوانی و مجرد همراه پدر و مادر (علی آ محمد و شهربانو مهرعلی) به شوق زیارت عتبات عالیات با کاروانی از حسن‌آباد پیاده عازم کربلا شد. او این سفر معنوی را یکی از بزرگ‌ترین اتفاقات زندگی خود می‌دانست و بیشترین تخصص در زمینه‌ی مداحی را در این سفر به دست آورد؛ چرا که در همین راه با مداحی ماهر و غریب آشنا می‌شود و نوحه‌های زیاد را از او یاد می‌گیرد. قسمتی از دستک نوحه‌ی ایشان که فعلاً موجود می‌باشد در حال راه رفتن در مسیر کربلا نوشته شده. به همین سبب دست‌خط آن متفاوت از بقیه‌ی دستک است.
کربلایی ملاحسن‌علی خطی نیکو داشت که با شاگردی نزد آخوند میرزا محمدعلی میرزا جعفر دستجردوکی فرا گرفته بود.

با تأسیس مکتب‌خانه‌ای در محله‌ی دستجردوک سالانه به تعداد زیاد که از حسن‌آباد و روستاهای همجوار می‌آمدند، سواد و مخصوصاً قرآن را آموزش می‌داد. مرحوم حاج شیخ قدرت اله صادقی و حاج شیخ علی منصوری حاج آخوند و حاج میرزا حسن صادقی (قاری قرآن و پدر شهید محمد صادقی) و دو فرزندان مرحوم حاج ابوالفضل صادقی به نام‌های احمد و دکتر علی صادقی از جمله شاگردان مکتب‌خانه‌ی او می باشند. دکتر علی صادقی در خاطرات خود در این کتاب، گاه از او یاد می‌کند.
سال‌های زیاد را در حسن‌آباد در هیأت‌ها و مجالس عزاداری، مداحی و مرثیه‌سرایی می‌کرد و در برپایی مجالس عزاداری و جلسات هفتگی قرآن تلاش‌های فراوان داشت. هنوز بسیاری از پیرمردها به خاطر می‌آورند که ملاحسن‌علی بیشتر اوقات با حالت گریه مداحی می‌کرد و مردم را تحت تأثیر قرار می‌داد.شایان ذکر است ایشان به همراه برادران خود مرحوم غلامعلی آ محمد و محمد علی آ محمد سالیان سال هدایت و مدیریت حسینیه و هیئت زنجیر زنی دستجردوک را بر عهده داشتند و در این سالها با توجه به برخی مخالفتها با شیوه عزاداری رنجها و مرارتها را تحمل نمودند    
او علاوه بر تلاوت قرآن و مداحی اهل بیت(ع)، علاقه‌ای خاص به ادبیات مخصوصاً کتاب‌های گلستان و بوستان و دیوان حافظ داشت.
مرحوم ملاحسن‌علی آمحمد فردی سخت‌کوش بود. علاوه بر کار در اندک زمین کشاورزی‌اش، به نجاری (ساخت چرخ ریسندگی) هم می‌پرداخت. مغازه‌ی خوار و بار فروشی هم داشت که در کنار آن قصابی نیز می‌کرد. علاقه‌ای وصف‌ناپذیر به درخت‌کاری و باغبانی از دیگر ویژگی‌های او بود
از هم‌دوره‌های او می‌توان از مرحومان ملاعباس قلعه‌ای، شکراله دستجردوکی و استاد رضا دلاک (جمشیدی) یاد کرد.
حاصل ازدواج ایشان با مرحوم فاطمه حسن مهرعلی شش پسر به نام‌های: صدیف‌علی، حاج محتشم، حسین، طاهر، خدابخش (حاج ابوتراب) و رمضان‌علی و یک دختر به نام معصومه است.
سرانجام این پیرغلام اهل بیت(ع) در سال 1347 هجری شمسی مصادف با دهم شوال 1388 هجری قمری در حدود هشتاد سالگی ندای حق را لبیک گفت. شاعر فقید مرحوم حسن میرزا حسین حسن‌آبادی به این مناسبت چند بیت سرود که بر سنگ مزارش نقش بسته است:
ای که آیی بر سر قبرم ببینی بر ملا
یاد کن از ذاکر شاه شهید کربلا

من حسن ابن علی آمحمد دستجردوکی
از تو دارم انتظار فاتحه جمع و یکی

در هزار و سیصد و هشتاد و هشت جور فلک
روی تابیدم به سوی آخرت نزد ملک